The Case of Pekosiński (Przypadek Pekosińskiego)
Videos & Trailers
Photos
„Ja nie wiem skąd ja się wziąłem.
A może ja Żydem, to też nie wiadomo.
A może ja Anglik, to też nie wiadomo.
Albo Cygan, też nie wiem. Albo Niemiec,
ale nie, Niemiec, to nie, to nie.
Czuję, czuję, że jestem tu, ze Zwierzyńca.”„Przypadek Pekosińskiego” stanowi wyjątkowe w Polsce i na tle światowej kinematografii połączenie dokumentalnej psychodramy i kina fabularnego. Historia dziecka Zamojszczyzny, Bronisława Pekosińskiego, niepełnosprawnego i skazanego na wykluczenie alkoholika, który gra samego siebie od kołyski aż po starość, odtwarzając wraz z plejadą polskich aktorów sceny ze swego życia, staje się metaforą PRL.
Przed kamerą posiwiały Pekosiński, podpierając się laską, osobiście odgrywa swoją przeszłość dziecka wojny. Opowiada, jak partia i Kościół toczyły walkę o jego duszę i jak nikomu nie udało się go złamać. Za ścianami jego ciasnej kawalerki przechodzą kolejne zawieruchy historyczne, a on ciągnie swą opowieść, która jest w jakimś sensie historią polskiego "Każdego".
[cyt. za: Roman Pawłowski: przypadek Królikiewicza, http://wyborcza.pl/1,75475,1480417.html#ixzz3oUAALWZS]
Jak pisze Łukasz Maciejewski:„Moim zdaniem to najważniejszy polski film ostatniej dekady XX wieku. „Przypadek” jest kinem wyzywającym: rodzajem filmowej psychodramy. Pekosiński – alkoholik, kaleka, szachista, człowiek bez nazwiska, bez rodziny, bez właściwości – w rękach Królikiewicza staje się papierkiem lakmusowym ukazującym wszystkie dwuznaczności historii najnowszej.
[cyt. za: http://www.dwutygodnik.com/artykul/1388- krolikiewicz-na-wylot.html]
"Królikiewicz domaga się udziału widza w tym, co ogląda, żąda odpowiedzi, tymczasem widz dzisiaj ogania się od tego jak od natrętnej muchy."
(A. Wajda w liście do Tadeusza Lubelskiego, redaktora miesięcznika "Kino" po premierze "Przypadku Pekosińskiego")Film fabularny „Przypadek Pekosińskiego” przedstawia prawdziwą postać o niepowtarzalnej biografii. Pekosiński żyje w Polsce, mieszka w Zamościu, dziś ma prawdopodobnie 60 lat. Nie ma rodziny, nie wie kim jest.
W tym życiu wszystko zostało skonstruowane sztucznie: i symboliczna data urodzin – dzień wybuchu II wojny światowej, i nazwisko – od skrótu instytucji opiekuńczej PKOS, i miejsce urodzenia – Kacet w Zwierzyńcu, skąd zza drutów przerzuciła go matka… Fałszywi i sztuczni okazali się opiekunowie i przyjaciele. Prawdziwe – tylko sieroctwo i garb.
U młodego Bronka walczyły ze sobą dwie potęgi: totalitarne państwo i Kościół Katolicki. Dorosły Pekosiński, alkoholik i degenerat sparaliżowany po wylewie krwi do mózgu , ma jednak gwiazdę przewodnią swego życia: mistrzowską grę w szachy. Upokarzany, przepędzany, zdradzany i oszukiwany, zachowuje godność, dobroć i ufność. Przez całe życie szuka matki.
Postać Pekosińskiego to wyrzut sumienia współczesnego świata.
Zniszczony człowiek – osiwiały, powłóczący chorymi nogami, podpierający się laską, w transie psychodramy, improwizuje przed kamerą sceny swego dzieciństwa, młodości i dojrzałości, odnajdując je w pamięci, ale nie zmieniając swego wyglądu. Tworzenie filmu stało się dlań osobliwą szansą leczenia kompleksów. Tego poziomu intensywności prawdy w kinie nie osiągnąłby żaden aktor.
Biografię Pekosińskiego napisała wojna. Jedynie w Polsce mógł przydarzyć się ów casus.
Ale gest, w jaki w epilogu zdobywa nędzarz Pekosiński – jest nadzieją świata.
Film „Przypadek Pekosińskiego” – przekracza dotychczasowe, konwencjonalne granice współczesnego kina fabularnego: sztuka łączy się tu w najprostszy sposób z życiem. Została przekroczona bariera udawania. Człowiek kreujący przed kamerą samego siebie w różnych okresach swojego życia, ale nie podlegający szminkowaniu, odmładzaniu i postarzaniu, zawsze w tym samym ubraniu, zarówno wtedy kiedy kreuje swoje dzieciństwo, jak i swoją starość, przebywa ciągle w każdej scenie, w każdym ujęciu i każdym kadrze – w kilku czasach naraz. Tak dzieje się z każdym z nas w życiu.
Film fabularny, posługujący się aktorem , niszczy możliwość dotarcia do tej nadrealności ludzkiego życia.
Ta nadrealność, na którą stać każdego człowieka w życiu, nigdy dotąd nie została przeniesiona do fabularnej sztuki filmowej. Ten film to robi.Produkcja: Studio Filmowe „N”
Współfinansowanie: Agencja Produkcji Filmowej | Studio Filmowe SeMaFor | Telewizja Polska | Wytwórnia Filmów Fabularnych (Łódź)
Atelier: Wytwórnia Filmów Fabularnych (Łódź)
Laboratorium: Telewizja Polska